Δύο χρόνια έψησα αυτή την πίτα με βατόμουρα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες. είχα κάθε ι

Δύο χρόνια έψησα αυτή την πίτα με βατόμουρα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Είχα κάθε πρόθεση να γράψω τη συνταγή και να τη δημοσιεύσω στο weblog μου. Ήταν λαχταριστό, πλημμυρίζει από κόκκινο κρασί και σαγκρία, με το άρωμα να αναδύεται από το φούρνο καθώς ψήνεται, γεμίζοντας το σπίτι με τη μυρωδιά του καλοκαιριού. Η πρώτη μπουκιά ήταν όλα όσα ήθελα από μια φρουτόπιτα. Χυμώδης. Γλυκός. Γήινος. Τάρτα. Φωτεινό. Και μετά έχασα τις σημειώσεις της συνταγής για αυτό. Ή ίσως δεν τις έγραψα ποτέ. Αναμνήσεις και λίγες φωτογραφίες ήταν ό,τι υπήρχε από αυτή την πίτα. Και αυτές οι φωτογραφίες μαραζώνουν στον σκληρό μου δίσκο, σχεδόν χαμένες στην ψηφιακή γωνία ενός εξωτερικού σκληρού δίσκου στενάζοντας από το βάρος όλων των δεκάδων χιλιάδων φωτογραφιών που πιθανότατα δεν θα ξαναδώ και δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά. Τα εικονοστοιχεία με κοροϊδεύουν επειδή δεν είχα την πρόβλεψη να κρατήσω σημειώσεις ή να αποθηκεύσω τις σημειώσεις για να φτιάξω ξανά αυτήν την πίτα. Θα ήθελα να μπορούσα να πω ότι πήγα στο κατάστημα για να πάρω συστατικά σε μια προσπάθεια να ανασκευάσω ξανά αυτήν την πίτα. Αλλά δεν το έχω. Έχω ένα συσκευασμένο ψυγείο αυτή τη στιγμή, γεμάτο με προϊόντα που βρίσκονται στο τελευταίο τους πόδι, που πρέπει να χρησιμοποιηθεί αμέσως. Ένα ταξίδι στην αγαπημένη μου αγορά την περασμένη εβδομάδα σήμαινε ότι ξετρελάθηκα λίγο με τα φρούτα και τώρα πρέπει να τα χρησιμοποιήσω όλα πριν όλα πάνε άσχημα. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΩ Η δαμασκηνιά στην αυλή μου είναι βαριά με την ώριμη γενναιοδωρία της. Είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που είμαι σπίτι το καλοκαίρι και είμαι αποφασισμένος να εκμεταλλευτώ το μελάνι κόκκινο φρούτο που με περιμένει. Αγόρασα ακόμη και φρουτοσυλλέκτη για να φτάσω στα δαμάσκηνα στην κορυφή του δέντρου. ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΜΑΜΑΪΚΑ. Και όμως. Αυτή η πίτα. Θέλω ξανά αυτή την πίτα. Αλλά, όπως τόσα πράγματα αυτή τη στιγμή, θα πρέπει απλώς να ζήσω με τη μνήμη της. Προς το παρόν …. ..